Deze week vond een oude vriendin mij terug via Hyves, nadat wij elkaar ruim 15 jaar niet gezien hadden. En juist zij slaagde erin met 1 krabbeltje de essentie van het leven duidelijk te maken . In dat ene krabbeltje schreef ze dat ik 2 prinsesjes in mijn leven heb die van mij houden.
De ene die zo'n 9 jaar geleden de grond onder mijn voeten weg sloeg en waar ik tot op de dag van vandaag van houd. Ondanks onze verschillen en eigenaardigheden vullen we elkaar aan.
De ander het resultaat van mijn liefde voor de eerste. Een prinsesje die het ene moment het bloed onder mijn nagels vandaan kan halen en met een onschuldige blik van haar kleine blauwe oogjes mijn hart weer vertederd, zodat alles in 1 ogenblik vergeten is.
Het prinsesje dat mij met mijn eigen woorden weet te vangen, en daarmee het af en toe onmogelijk makend een strenge vader te zijn. Want hoe kan ik boos worden op een mini mensje dat haar eten aan de honden geeft, om zich vervolgens tot mij tot te richten en te zeggen: zo mijn bord is leeg, mag ik nu tv kijken?
Of na 2x voor straf op de trap te hebben gezeten om na te denken, de 3e keer het gras voor je voeten weg maait door, voor ik überhaupt boos kon worden, naar de trap te lopen en te zeggen: ik ga wel even nadenken!
Nou ben ik zelf een avond mens, dus tegen de tijd dat ik naar bed ga liggen mijn beide prinsessen al te slapen. Normaal vindt ik dat wel jammer, maar vandaag komt het wel goed uit. Want net als de zeven dwergen geeft het mij de kans om in alle stilte mijn eigen sneeuwwitjes te bekijken terwijl ze slapen .
2 Dromen en dat met mijn ogen open.
ik ben een gelukkig mens... soms is alles wat je nodig hebt, iemand die je daar aan herinnerd.