Oh ? hebben jullie huwelijksproblemen dan? Een veelgehoorde vraag als mensen horen dat mijn vrouw en ik tegenwoordig op dansles zitten. Nu 1,5 jaar en 2,5 dansseizoen verder, kan ik volmondig tegen iedereen zeggen: geloof mij, als je relatie dansles overleefd, dan zit het wel goed! Maar ik kan iedereen die al relatie problemen heeft, afraden op dansles te gaan om zijn of haar relatie te redden.
Als prototype metrosexuele man ben ik zelfverzekerd genoeg om in een roze trui of overhemd rond te lopen (polo gaat nog net even te ver hoor), laat mijn haar niet alleen knippen maar tevens voorzien vanhigh gloss styling gel, weet hoe een schoonheidssalon er van binnen uit ziet, gebruik dagelijks “Anti age fight” crème voor de rijpere huid, en een Desincrustant visage scrub crèmetje om de dode huidcellen te verwijderen, en ben volledig in ‘sync met mijn vrouwelijke kant. Maar vandaag werdende grenzen van mijn metrosexualiteit toch wel erg ver opgerekt.
Hoewel ik mij toch in het rijtje van John Travolta, en Patrick Swayze schaarde voor wat betreft mijn danstalent, blijkt deze mening sinds mijn start met de ball-room activiteiten toch enigszins bijgesteld te moeten worden… en val ik toch meer in het rijtje van Pino, Fonzy bear, en kermit de kikker, tijdens de openingsscène van de muppetshow.
Tijdens de verschillende dansen worden de verplichte figuren in hoog tempo erin gestampt, en met veel moeite kan ik dit net bijhouden. Echter begint de laatste tijd meer en meer de aandacht te verschuiven naar de houding; want waar laat je bijvoorbeeld je handen?
Nu, wel…. Als een volwaardig lid van de roze maandag club die namens de locale afdeling van het COC niet zou misstaan op 1 van de rondvaartboten tijdens de Gaypride, worden de armen geacht met sierlijke bewegingen gestrekt te worden, met gestrekte vinger alsware je “eitjes” tussen je vingers houdt.
Wat resulteert in minstens 5 uitgeprikte ogen per les, en een evenzoveel boze blikken met het resterende goede oog van het ongelukkige slachtoffer. Alsof dat nog niet genoeg is schijnt het te horen dat je met licht gebogen knieën, alsof je reeds te laat bent om naar het toilet te gaan, en er al iets kopjes zit te geven in je onderbroek, en een slepend been wat bij de klokkenluider van notre dame beter zou passen, rondjes draait.
De enige troost bij dit alles is dat als je rond kijkt, je ziet dat je niet de enige man bent die zich door dit mensonterende staaltje feministische Wraak op de mannelijkheid heen moet worstelen. Wie heeft dit in godsnaam verzonnen? Wie het ook was, het moet een vrouw geweest zijn.
Want wie verzint het om middels ingewikkelde pasjes, spinturns, hockeysticks, bumps, kicks, en lock steps met minstens nog 15 paren op een spekgladde vloer van de ene naar de andere kant proberen te komen, onder het mom van “goh, wat gezellig he?”
Daarbij heb ik de kunst van het uit de maat dansen, die elke man van nature beheerst, tot Kunst met een grote K verheven. Want niet alleen krijgen mijn vrouw en ik het voor elkaar om uit de maat te dansen, maar blijken daarbij ook nog eens beiden een andere “uit de maat” maat te hebben.
Voor degene met een minder ontwikkeld inbeeldings-vermogen;
Dit resulteert in botsingen, blauwe knieën, kale neuzen (niet noodzakelijk en uitsluitend op het schoeisel), en kan soms voor verrassende effecten zorgen zoals uit een draai komen en tot de conclusie komen dat je intussen al 2 figuren met een andere danspartner aan het dansen bent, ondertussen je eigen danspartner, en de partner van je nieuwe kwelgeest verbijsterd achterlatend elders op de dansvloer.
Nee, ik ben er ondertussen achter; Dansen?
Dat is niks voor mij…..
Als prototype metrosexuele man ben ik zelfverzekerd genoeg om in een roze trui of overhemd rond te lopen (polo gaat nog net even te ver hoor), laat mijn haar niet alleen knippen maar tevens voorzien vanhigh gloss styling gel, weet hoe een schoonheidssalon er van binnen uit ziet, gebruik dagelijks “Anti age fight” crème voor de rijpere huid, en een Desincrustant visage scrub crèmetje om de dode huidcellen te verwijderen, en ben volledig in ‘sync met mijn vrouwelijke kant. Maar vandaag werdende grenzen van mijn metrosexualiteit toch wel erg ver opgerekt.
Hoewel ik mij toch in het rijtje van John Travolta, en Patrick Swayze schaarde voor wat betreft mijn danstalent, blijkt deze mening sinds mijn start met de ball-room activiteiten toch enigszins bijgesteld te moeten worden… en val ik toch meer in het rijtje van Pino, Fonzy bear, en kermit de kikker, tijdens de openingsscène van de muppetshow.
Tijdens de verschillende dansen worden de verplichte figuren in hoog tempo erin gestampt, en met veel moeite kan ik dit net bijhouden. Echter begint de laatste tijd meer en meer de aandacht te verschuiven naar de houding; want waar laat je bijvoorbeeld je handen?
Nu, wel…. Als een volwaardig lid van de roze maandag club die namens de locale afdeling van het COC niet zou misstaan op 1 van de rondvaartboten tijdens de Gaypride, worden de armen geacht met sierlijke bewegingen gestrekt te worden, met gestrekte vinger alsware je “eitjes” tussen je vingers houdt.
Wat resulteert in minstens 5 uitgeprikte ogen per les, en een evenzoveel boze blikken met het resterende goede oog van het ongelukkige slachtoffer. Alsof dat nog niet genoeg is schijnt het te horen dat je met licht gebogen knieën, alsof je reeds te laat bent om naar het toilet te gaan, en er al iets kopjes zit te geven in je onderbroek, en een slepend been wat bij de klokkenluider van notre dame beter zou passen, rondjes draait.
De enige troost bij dit alles is dat als je rond kijkt, je ziet dat je niet de enige man bent die zich door dit mensonterende staaltje feministische Wraak op de mannelijkheid heen moet worstelen. Wie heeft dit in godsnaam verzonnen? Wie het ook was, het moet een vrouw geweest zijn.
Want wie verzint het om middels ingewikkelde pasjes, spinturns, hockeysticks, bumps, kicks, en lock steps met minstens nog 15 paren op een spekgladde vloer van de ene naar de andere kant proberen te komen, onder het mom van “goh, wat gezellig he?”
Daarbij heb ik de kunst van het uit de maat dansen, die elke man van nature beheerst, tot Kunst met een grote K verheven. Want niet alleen krijgen mijn vrouw en ik het voor elkaar om uit de maat te dansen, maar blijken daarbij ook nog eens beiden een andere “uit de maat” maat te hebben.
Voor degene met een minder ontwikkeld inbeeldings-vermogen;
Dit resulteert in botsingen, blauwe knieën, kale neuzen (niet noodzakelijk en uitsluitend op het schoeisel), en kan soms voor verrassende effecten zorgen zoals uit een draai komen en tot de conclusie komen dat je intussen al 2 figuren met een andere danspartner aan het dansen bent, ondertussen je eigen danspartner, en de partner van je nieuwe kwelgeest verbijsterd achterlatend elders op de dansvloer.
Nee, ik ben er ondertussen achter; Dansen?
Dat is niks voor mij…..